in vage ochtendmist dool ik rond
op de altijd stille akker van de dood
een buitenplaats vol marmersteen
met daarin toegenegen gegraveerd
de namen van vele beminde mensen
die naar de eeuwigheid verhuisden
de koud en kille sluier van het gemis
verdunt het zoute verdriet met tranen
met de herinneringen aan de belofte
dat wij het leven graag vieren moeten
om het daarna nooit vergeten te kunnen
zodat zij ons in gedachten zullen blijven
als langzaam de zon de nevel zegeviert
verdwaald dan de rouw schoorvoetend
door dansende bladeren waaiend geleid
naar de erehaag van de blijde heugenis
die ons na vandaag altijd begeleiden zal
met de schouders verwarmende handen
- Verdicht in coronatijd | 16 april 2020
de overkant 