meer dan ooit

meer dan ooit ben jij aanwezig
juist nu
nu jij niet meer hier bent

nu is er het weten
nog voor ik was
keek jij uit naar mij
en toen ik was
beschutte jij mij

meer dan ooit ben jij aanwezig
juist nu
nu jij niet meer hier bent

nu is er het weten
de eerste stapjes
met vallen en opstaan
de eerste woordjes
jij leerde ze mij

meer dan ooit ben jij aanwezig
juist nu
nu jij niet meer hier bent

nu is er het weten
dat het loslaten ooit
juist in lief en leed
als van zelf sprekend
jou er altijd deed zijn

meer dan ooit ben jij aanwezig
juist nu
nu jij niet meer hier bent

nu is er het weten
mijn hoop en vertrouwen
mijn geloof in liefde
jij gaf mij die schat
om haar door te geven

lieve moeder
ik dank je daarvoor
ik draag en deel het verder
meer dan ooit
met jou aan mijn zij

• Geschreven voor Wilhelmina Diepkelina Adriana Cornelia Boogaard-van den Hout | Miep | Zwijndrecht, 24 mei 1932  – † Heiloo, 5 april 2019

Advertenties

briefje voor later

nee bang niet
voor de dood
ben ik niet bang

die afslag echter
de boot trein of bus
mis ik graag

in het weten
dat eens onverhoopt
die uitrit komt

mijn reis dan
naar de overkant
zal vol zijn

gevuld met souvenirs
van ontmoette mensen
die elkeen bewogen

vol ook van verwachting
aan de herenigingen
die komen zullen

want waar ik ga
wachten mij velen
die vooruit al gingen

• Gedachtespinsel | 1 maart 2019

wat jij ons bent en blijft

verbazend ontroerend en ontwrichtend
hoe van de ene op de andere minuut
ons mysterieus het leven veranderen kan

de ene dag gezond en vol verwachting
onheil verdriet en afscheid voor eeuwig
als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval

plots en zomaar kun je niet meer zijn
niet meer doen wat je altijd deed
omdat je nooit meer wakker wordt

de herinneringen aan wie jij ons bent
zijn als in de rivier van mensheid
de stroom verleggende steentjes

dagen in en uit van minuut tot minuut
blijven zij zo vierend ons vertellen
wie jij ons bent geworden en blijven zult

• Mijmering | 10 februari 2019

vol leven

de agenda van het leven
was ons voller dan volst
dankzij de liefdes en de naasten
die ons het leven vieren lieten

in het nu elkaar weten
aan de overkant van de tijd
zullen wij steeds weer genieten
van de langzaam groeiende berg
van opdiepende herinneringen
die gelijk herontdekte brieven
zich steeds opnieuw lezen laten

die kunst van herinnering
zullen wij leren beteren
door almaar nieuwe beelden
die als afgestofte filmopnamen
ons blijvend bij elkaar brengen
als steeds weer nieuwe exposities
in onze ramen van herinnering

in het licht van ondergaande zon
zijn zij een levende muurtekening
in tegeltjes zich uitvergrotend
die het verlangen naar toen wakkeren
zoals ons de seizoenen van de liefde
ooit van pril groen tot zonnig goud
ons een onverbrekelijke band smeedden

met elke herinnering als fonkelnieuw
blijven wij ook nu naast elkaar lopen
liefdevol ons vastbijtend in elkaar
zoals de eerste verkenning van toen

de agenda van ons leven
laat jij ons zo voller dan vol
dankzij de liefde en de nabijheid
die jij ons steeds weer vieren laat

• Geschreven in herinnering aan Maria van Ginneken – de Nooijer | 31 augustus 1951 – 3 februari 2019

de onvergetelijke momenten

de onvergetelijke momenten
van de herinneringen aan jou
zijn mijn onbetaalbaar vermogen
die mij onder de huid pulseren
met de genoeglijke intensiteit
ze helemaal opnieuw te beleven
als een mooi album vol met foto’s
dat ik steeds doorlopen mag met jou

steeds weer herinner jij mij

steeds weer mag ik jou genieten
in de langzaam groeiende berg
van opdiepende herinneringen
die gelijk herontdekte brieven
zich steeds opnieuw lezen laten

steeds weer wordt ik beter
in de kunst van herinnering
door almaar nieuwe beelden
die als afgestofte filmopnames
mij blijvend terug bij jou brengen

steeds weer nieuw is de expositie
in het raam van mijn herinnering
die in tegeltjes zich uitvergroot
tot een levende muurtekening
in het licht van ondergaande zon

steeds weer is het die verbeelding
die het verlangen wakkert naar toen
de seizoenen van wederzijdse liefde
van pril groen tot zonnig goud
ons nooit ouder leken te maken

in de eindeloze rij van kunstwerken
die jij mij zo dagelijks bouwen blijft
voelt elke herinnering als fonkelnieuw
zoals de eerste verkenning van toen
liefdevol wij ons vastbeten in elkaar

• Mijmering | 26 januari 2019

de overkant

toen ik jou loslaten moest
bij de brug naar de overkant
was ik niet bang voor verdriet
omdat juist dat mij herinnerde

onophoudelijk als de brug zelf
waaien mij nu jouw souvenirs
die mij veilig en vertrouwd
als onzichtbare armen dragen

in het diepe water verzonken
schragen pijlers de overgang
als de getrainde schouders
die jij mij was en blijven zult

de flarden van mist en nevel
die aan gene zijde hangen
voelen als een donzen dekbed
dat mij comfortabel warmt

gelijk een cocon is haar reling
waaruit als zomerse vlinders
tot mijn steun en toeverlaat
jouw aandenkens fladderen

de oevers van de overkant
zij lijken eindeloos en ver
terwijl ik jou naast mij weet
bij elke voetstap die ik doe

groots als die eindeloze brug
is diep en erkentelijk mijn dank
die ik zwaai naar de overkant
tot ik jou daar ooit weer zie

• Voor allen die wij aan de overkant van onze tijd weten | 26 december 2018
• Foto: Chris van Es