hier sta ik

hier sta ik dan
een oude eik
wiens takken ooit
jong en groen nog
zich verstrengelden
met een appelboom

uit de wortels
van die omhelzing
entten zich de loten
die schuilend eerst
groter groeiend later
uit onze schaduw traden

zo is vol het leven
in het kleine woud
dat wij samen waren
tot rot op zekere dag
ziek en dodelijk
mij mijn liefde velt

in alle seizoenen
zo leerde mij het leven
kan het bladerdak
zacht en lieflijk ruisen
maar ook stormend
het zwiepend slaan

hier sta ik dan
die oude eik
tanden knarsend
om het jonger hout
dat tegen de natuur
van mij gesneden werd

een behouden vaart
dat wens ik jou
naar de overkant
waar eens herenigd
ooit het kleine woud
ons weer ritselen zal

• Geschreven voor een vader (91) die na zijn vrouw en twee eerdere overleden dochters een derde dochter (67) naar overkanten tijd vertrekken ziet | 24 januari 2018

dag vlinder wildeman

de vlinder
zich ontpoppend in ultieme pracht
uit haar broos brekend huis
is er het weten
onvermijdelijk – maar te vroeg toch –
gekomen is zij
de tijd van gaan

ons latend
een bloemenlezing van herinnering
de energie tot voortgaand leven
geworteld in jouw stralende blijdschap
jouw vlindereigen fladderende onrust
– even hier nog – en daar
dit nog, en dat
voor hem, voor haar –
de onvoorwaardelijke trouw
je natuurlijke zorg
voor jouw grootste liefde
en daaruit ontsproten bloemenkinderen
jouw oprechte vriendschap
voor wie je liefhad

koesterend
jouw hartverwarmend motto
“geef niet op
want jij – en jij – en jij
je hebt vrienden
zichtbaar en in het oneindige!”

daarom
waar de regenboog kameleont
in jouw sneeuwwitgouden vleugels
die jou vlinderen
van hier naar de overkant
de eeuwige bloemenzee
ruist fluisterend
– maar krachtig welgemeend –
uit het aardse bloemenbed
door jou geliefd
en hartstochtelijk gemind
onze groet

dag vlinder wildeman!

dag vlinder wildeman
ooit
ooit komen wij jou na
delen wij weer de vreugde
van samen gaan

dag vlinder wildeman!

• voor lydia voormolen-wildeman, † 30 september 2000

broer – van de natuur gekregen vriend

broer
van de natuur gekregen vriend

we groeiden op
– samen –
hetzelfde nest
dezelfde normen
– de waarden –
ons doorgegeven
zoals het klokje thuis tikt

het ouderen
ondeugend soms
maar wijzer ook
– op den duur –
ieder voor zich

de keuzes
– van jou zowel als van mij –
soms zo overeenkomstig
dan weer wezensvreemd
– voor elkaar –
maar uiteindelijk
zo potje – zo dekseltje

de liefde voor het leven
het werk – kinderen – vrienden
ieders eigen weg
– meer en meer –
ontrolde zich

en dan
het leven lacht niet meer
– niet voor jou –
zomaar opeens
tijd van afscheid

broer
– een welgemeend vaarwel
een al hunkerend ‘tot ziens’ –
dít
dít is wat ik zeggen wil
dank je wel
voor de jaren samen
als broer
van de natuur gekregen vriend

• bij het overlijden van een broer van arco smit | capelle

gaandeweg de weg gaande

op de weg
door onze voorvaderen ingeslagen
– ooit –
ging jij voort

als kind dartelend
– het pad verkennend nog –
als jongeling
– ambitieus en verwachtingsvol –
sámen ook
met de liefde van je leven
en de kinderen
de wonderlijke gift daarvan

geworteld in geloof
kracht vindend in het goede
struikelend en vallend soms
– door het onverwachte
– de niet gedachte wending
– de teleurstelling
over plotse onherbergzaamheid

zó de jou bereidde weg volgend
verwonderd genietend
– van onverklaarde schoonheid –
bewerk jij de levensweg
voor wie met jou gaan

voortdurend onderweg
– ouder wordend en zijnde –
leer je het leven kennen
ontdek je de zin
het er zíjn
– onderwijs je –
voor elkaar

schakend schakelend
zoekend
de versnelling of vertraging
van goed of kwaad
zet jij de koers
een zingende marsroute
– voor die met jou gaan –
voor de toekomst

in het weten
de geest
de geest wil nog wel
maar het huis
het huis waarmee ik reis
– langzaam
langzamer dan gevreesd
het huis breekt af

zekerder
steeds zekerder toch
wéét jij
– van die belemmering –
hier en nu
is er het afscheid

onze reis vervolgend
moeten wij jou laten gaan
– voor nu –
onze horizon voorbij
– nog –
in het weten
ooit
de weg gaande
– door jou gewezen
– ons bereid
kijken ook wij over de horizon

ooit
ooit
ontmoeten wij elkaar weer

dát weten
en de dankbare herinnering
aan die jij bent
– door wie je was en wilde zijn –
als onuitputtelijke fourage
vervolgen wij onze levenswandeling

op die weg
door onze voorvaderen ingeslagen
– ooit –
gaan wij voort

• bij een naderend einde van een goede vriend

houvast

in het weten
wat komen gaat
het afscheid
– onafwendbaar –
zijn er geen woorden
om te zeggen
wat gezegd wil zijn

verhalen wil ik
van onze tijd
sámen
de goede dingen
de slechte momenten
het hechte
tussen ons gegroeid

in het weten
wat komen gaat
het afscheid
– onafwendbaar –
zijn er geen woorden
om te zeggen
wat gezegd wil zijn
je hoofd kroelend
houd ik je
– even nog –
in mijn armen
wangen strelend
wisselt zo de warmte
onze gedachten
aan en voor elkaar
het geluk
dat we delen
houvast
voor wat komen gaat

• overweging bij ziektebericht van een goede vriendin | 2000

lena

lena

ze was er altijd
– om en bij jou –
zó vanzelfsprekend

maar
lena is niet meer

jouw liefde
jouw vrouw
moeder van jullie kinderen
jouw levensgezellin

maar
lena is niet meer

in stilte was ze er
was ze steun en toeverlaat
voor jou
en voor vele
vele anderen

maar
lena is niet meer
wat blijft
zijn de dierbare herinneringen
aan goede en slechte dagen
koester ze
sluit ze in je hart
en houdt zó
– voor altijd –
ín jou
lena levend

• voor lena de bruin | † 1997

voortdurende warmte

dag pa
onverwoestbaar leek jij
– toch –
vergankelijk ook
stoffelijk althans
maar onuitwisbaar
– onvergetelijk –
hartverwarmend ook
in mijn herinnering:
wat je dacht en zei
wat je deed en liet

ik koester
naast de pijn van het verlies
met vreugde en dank
die je was
wilde zijn

als een warme deken
– voortdurend –
draag ik jou
bij het verder gaan

• bij een overlijden

vier jaargetijden

de lente hem geschonken
groeizaam en vormend
– door goede en slechte dagen –
deed een verwachting groeien
de zomer
– in kracht en betekenis –
zou prachtig zijn

de zomer hem gegeven
gebed in vriendschap en liefde
– lief en leed ervaren –
wat kwam gedeeld en gevierd
snoeide en groeide hem
tot statuut van léven

de herfst zo gewonnen
lang en krachtig
elke dag opnieuw
– ook een mindere-
deed het palet van leven
rijker dan rijkgeschakeerd
onuitsprekelijk mooi verfraaien

de winter zo gekomen
– plots en onverwacht –
brengt verdriet
om wat verloren ging
en tegelijkertijd
– door tranen soms vervaagd –
ontluikt er de regenboog
– kleurenprachtig en warm –
onverwoestbaar geworteld
in de herinnering
– waardenvolle gedachten –
aan wie en wat hij was

zo groeien wij
in en naar een nieuwe tijd
dankbaar voor die
hem en door hem gegeven

• een dank-je-wel voor cor okker, oud-wethouder capelle aan den ijssel | † 29 augustus 1999

leven!

dat ik hem kende
– echt kende –
kan ik niet zeggen
en toch weet ik
hij wilde het zo graag

leven

leven
werken en genieten
van de mensen om hem heen
– zijn dierbaren –
van wat hij had opgebouwd
– met eigen handen –
hij wilde het zo graag

leven

leven
werken en genieten
van de dagen hem gegeven
hij wilde het zo graag

leven

leven
daar streed hij voor
– vocht hij –
met én tegen zichzelf
tegen de dood die
– wist hij –
zijn aderen doorstroomde

hij won
– slag op slag geleverd –
tijd van leven en hoop
voor zichzelf
– hij wilde zo graag –
voor de zijnen

leven

leven
de overwinning in zicht
– één ronde nog-
voor en om zijn leven
ging het
– ging hij –
met de zijnen
leven

één ronde nog
– hij wilde het zo graag –
leven

één ronde nog
gegaan én doorstaan
– glansrijk –
was er toch het verlies
uiteindelijk!

leven

wat hij zo graag wilde
– leven –
werken en genieten
het was hem niet gegeven

zijn ademtocht te kort
zat de dood hem op zijn hielen
in zijn nieren

dat ik hem kende
– echt kende –
kan ik niet zeggen
en toch ik weet
uit dat enkele contact
die toevallige ontmoeting
hij wilde het zo graag

leven

leven
– werken en genieten –
het zou niet meer kunnen

leven
waar hij zo graag wilde
moesten zij hem laten gaan
– onvermijdelijk –
bleef van zijn wens

leven

• voor robbert, een mooie herinnering – voor robbert van iperen |ctc | † 27 augustus 1999

het afscheid nemen waard!

de enige zekerheid
– zei hij –
het moment van afscheid
ooit komt het
voor jou – voor mij
wanneer – waar en hoe
de toekomst
die zal het ons leren

afscheid
het gevoel erbij
de lading ervan
bij tijd en wijle ervaren
bij verlies
van je tanden en kiezen
van je kleuterschool
van de juf
van je maagdelijkheid
van de jongen die je trouwde
– door scheiding of overlijden –
van je relaties
je vrienden en vriendinnen
– die komen en weer gaan –
van je vader en je moeder
van je kinderen
– het klikte niet –
van je leven
– omdat je ziek bent
of versleten –
afscheid inflateert

afscheid nemen
ik moet het
vandaag of morgen
gauw in ieder geval
de kanker vreet me op

afscheid nemen
definitief nu
hét afscheid dus
wat híj bedoelde
mijn vader
dat het komen zou
– ooit –
ik wist het

dit wordt hét afscheid
van wat mij lief is

mijn kinderen
de kleinkinderen
mijn familie
mijn vrienden
de bloemen en planten
– binnen én buiten –
de boeken die ik las
– of nog lezen wilde –
de muziek waarvan ik hield

de mensen om me heen
de…

ach
er is te veel…

dit wordt het afscheid
in de wetenschap
– vol overtuiging –
het was de moeite waard

• voor a. hofman | † 30 augustus 1999