– (ver)dichten, versjes en gedachten op de dood
©2000 – Peter-Paul J. Doodkorte | Omslag/tekeningen – Ria Dekker
Druk – Drukkerij De Kloe b.v. Capelle aan den IJssel
Alles uit deze uitgave mag met bronvermelding zonder voorafgaande schriftelijke toestemming van de schrijver worden vermenigvuldigd en/of openbaar gemaakt door middel van druk, fotokopie, microfilm of op welke andere wijze dan ook, .
Uitgeverij De Overkant – Capelle aan den IJssel
– voor lydia (lepidoptera)
de vlinder
zich ontpoppend in ultieme pracht
uit haar broos brekend huis
is er het weten
onvermijdelijk – maar te vroeg toch –
gekomen is zij
de tijd van gaan
ons latend
een bloemenlezing van herinnering
de energie tot voortgaand leven
geworteld in jouw stralende blijdschap
jouw vlindereigen fladderende onrust
– even hier nog – en daar
dit nog, en dat
voor hem, voor haar –
de onvoorwaardelijke trouw
je natuurlijke zorg
voor jouw grootste liefde
en daaruit ontsproten bloemenkinderen
jouw oprechte vriendschap
voor wie je liefhad
koesterend
jouw hartverwarmend motto
“geef niet op
want jij – en jij – en jij
je hebt vrienden
zichtbaar en in het oneindige!”
daarom
waar de regenboog kameleont
in jouw sneeuwwitgouden vleugels
die jou vlinderen
van hier naar de overkant
de eeuwige bloemenzee
ruist fluisterend
– maar krachtig welgemeend –
uit het aardse bloemenbed
door jou geliefd
en hartstochtelijk gemind
onze groet
dag vlinder wildeman!
dag vlinder wildeman
ooit
ooit komen wij jou na
delen wij weer de vreugde
van samen gaan
dag vlinder wildeman!
– bij het overlijden van een broer van arco smit (capelle)
broer
van de natuur gekregen vriend
we groeiden op
– samen –
hetzelfde nest
dezelfde normen
– de waarden –
ons doorgegeven
zoals het klokje thuis tikt
het ouderen
ondeugend soms
maar wijzer ook
– op den duur –
ieder voor zich
de keuzes
– van jou zowel als van mij –
soms zo overeenkomstig
dan weer wezensvreemd
– voor elkaar –
maar uiteindelijk
zo potje – zo dekseltje
de liefde voor het leven
het werk – kinderen – vrienden
ieders eigen weg
– meer en meer –
ontrolde zich
en dan
het leven lacht niet meer
– niet voor jou –
zomaar opeens
tijd van afscheid
broer
– een welgemeend vaarwel
een al hunkerend ‘tot ziens’ –
dít
dít is wat ik zeggen wil
dank je wel
voor de jaren samen
als broer
van de natuur gekregen vriend
– bij een naderend einde van een goede vriend
op de weg
door onze voorvaderen ingeslagen
– ooit –
ging jij voort
als kind dartelend
– het pad verkennend nog –
als jongeling
– ambitieus en verwachtingsvol –
sámen ook
met de liefde van je leven
en de kinderen
de wonderlijke gift daarvan
geworteld in geloof
kracht vindend in het goede
struikelend en vallend soms
– door het onverwachte
– de niet gedachte wending
– de teleurstelling
over plotse onherbergzaamheid
zó de jou bereidde weg volgend
verwonderd genietend
– van onverklaarde schoonheid –
bewerk jij de levensweg
voor wie met jou gaan
voortdurend onderweg
– ouder wordend en zijnde –
leer je het leven kennen
ontdek je de zin
het er zíjn
– onderwijs je –
voor elkaar
schakend schakelend
zoekend
de versnelling of vertraging
van goed of kwaad
zet jij de koers
een zingende marsroute
– voor die met jou gaan –
voor de toekomst
in het weten
de geest
de geest wil nog wel
maar het huis
het huis waarmee ik reis
– langzaam
langzamer dan gevreesd
het huis breekt af
zekerder
steeds zekerder toch
wéét jij
– van die belemmering –
hier en nu
is er het afscheid
onze reis vervolgend
moeten wij jou laten gaan
– voor nu –
onze horizon voorbij
– nog –
in het weten
ooit
de weg gaande
– door jou gewezen
– ons bereid
kijken ook wij over de horizon
ooit
ooit
ontmoeten wij elkaar weer
dát weten
en de dankbare herinnering
aan die jij bent
– door wie je was en wilde zijn –
als onuitputtelijke fourage
vervolgen wij onze levenswandeling
op die weg
door onze voorvaderen ingeslagen
– ooit –
gaan wij voort!
– overweging bij ziektebericht van een goede vriendin (2000)
in het weten,
wat komen gaat:
het afscheid,
– onafwendbaar –
zijn er geen woorden,
om te zeggen;
wat gezegd wil zijn!
verhalen wil ik,
van onze tijd
sámen;
de goede dingen,
de slechte momenten,
het hechte,
tussen ons gegroeid.
in het weten,
wat komen gaat:
het afscheid,
– onafwendbaar –
zijn er geen woorden,
om te zeggen;
wat gezegd wil zijn!
je hoofd kroelend
houd ik je,
– even nog -,
in mijn armen;
wangen strelend
wisselt zo de warmte:
onze gedachten
aan en voor elkaar,
het geluk,
dat we delen:
houvast,
voor wat komen gaat!
– voor lena de bruin († 1997)
ze was er altijd,
– om en bij jou -,
zó vanzelfsprekend!
maar:
lena is niet meer!
jouw liefde,
jouw vrouw,
moeder van jullie kinderen,
jouw levensgezellin!
maar:
lena is niet meer!
in stilte was ze er,
was ze steun en toeverlaat;
voor jou
en voor vele,
vele anderen!
maar:
lena is niet meer!
wat blijft,
zijn de dierbare herinneringen,
aan goede en slechte dagen;
koester ze,
sluit ze in je hart,
en houdt zó,
– voor altijd –
ín jou
lena levend!
– bij een overlijden
dag pa!
onverwoestbaar leek jij
– toch –
vergankelijk ook
stoffelijk althans
maar onuitwisbaar
– onvergetelijk –
hartverwarmend ook
in mijn herinnering:
wat je dacht en zei
wat je deed en liet!
ik koester
naast de pijn van het verlies
met vreugde en dank
die je was
wilde zijn!
als een warme deken
– voortdurend –
draag ik jou
bij het verder gaan!
– een dank-je-wel voor cor okker, oud-wethouder capelle aan den ijssel, † 29 augustus 1999
de lente hem geschonken,
groeizaam en vormend,
– door goede en slechte dagen –
deed een verwachting groeien:
de zomer,
– in kracht en betekenis –
zou prachtig zijn!
de zomer hem gegeven,
gebed in vriendschap en liefde,
– lief en leed ervaren –
wat kwam gedeeld en gevierd,
snoeide en groeide hem,
tot statuut van léven
de herfst zo gewonnen,
lang en krachtig,
elke dag opnieuw,
– ook een mindere-
deed het palet van leven,
rijker dan rijk geschakeerd,
onuitsprekelijk mooi verfraaien.
de winter zo gekomen,
– plots en onverwacht –
brengt verdriet,
om wat verloren ging;
en tegelijkertijd,
– door tranen soms vervaagd –
ontluikt er de regenboog,
– kleurenprachtig en warm –
onverwoestbaar geworteld,
in de herinnering,
– waardenvolle gedachten –
aan wie en wat hij was;
zo groeien wij,
in en naar een nieuwe tijd,
dankbaar voor die,
hem en door hem gegeven!
– voor robbert, een mooie herinnering – voor robbert van iperen (ctc), † 27 augustus 1999
dat ik hem kende,
– echt kende –
kan ik niet zeggen,
en toch weet ik:
hij wilde het zo graag!
leven!
leven!
werken en genieten;
van de mensen om hem heen,
– zijn dierbaren –
van wat hij had opgebouwd,
– met eigen handen –
hij wilde het zo graag!
leven!
leven!
werken en genieten,
van de dagen hem gegeven,
hij wilde het zo graag!
leven!
leven!
daar streed hij voor,
– vocht hij –
met én tegen zichzelf,
tegen de dood die,
– wist hij –
zijn aderen doorstroomde.
hij won,
– slag op slag geleverd –
tijd van leven en hoop;
voor zichzelf,
– hij wilde zo graag –
voor de zijnen!
leven!
leven!
de overwinning in zicht,
– één ronde nog-
voor en om zijn leven,
ging het,
– ging hij –
met de zijnen!
leven!
één ronde nog:
– hij wilde het zo graag –
leven!
één ronde nog;
gegaan én doorstaan
– glansrijk –
was er toch het verlies,
uiteindelijk!
leven!
wat hij zo graag wilde,
– leven! –
werken en genieten
het was hem niet gegeven.
zijn ademtocht te kort,
zat de dood hem op zijn hielen,
in zijn nieren.
dat ik hem kende,
– echt kende –
kan ik niet zeggen,
en toch ik weet,
uit dat enkele contact,
die toevallige ontmoeting:
hij wilde het zo graag!
leven!
leven!
– werken en genieten –
het zou niet meer kunnen
leven!
waar hij zo graag wilde,
moesten zij hem laten gaan;
– onvermijdelijk –
bleef van zijn wens:
leven!
leven!
de geboorte van iets moois,
de herinnering aan hem;
liefdevol in leven gehouden,
dankbaar voor de tijd,
– voor en met hem –
hem en ons gegeven!
– voor a. hofman, † 30 augustus 1999
de enige zekerheid
– zei hij –
het moment van afscheid,
ooit komt het;
voor jou – voor mij,
wanneer – waar en hoe,
de toekomst,
die zal het ons leren!
afscheid,
het gevoel erbij,
de lading ervan,
bij tijd en wijle ervaren,
bij verlies,
van je tanden en kiezen,
van je kleuterschool,
van de juf,
van je maagdelijkheid,
van de jongen die je trouwde,
– door scheiding of overlijden -,
van je relaties,
je vrienden en vriendinnen,
– die komen en weer gaan -,
van je vader en je moeder,
van je kinderen,
– het klikte niet -,
van je leven,
– omdat je ziek bent,
of versleten -,
afscheid inflatteert!
afscheid nemen,
ik moet het,
vandaag of morgen,
gauw in ieder geval:
de kanker vreet me op!
afscheid nemen,
definitief nu;
hét afscheid dus,
wat híj bedoelde,
mijn vader,
dat het komen zou,
– ooit –
ik wist het!
dit wordt hét afscheid;
van wat mij lief is,
mijn kinderen,
de kleinkinderen,
mijn familie,
mijn vrienden,
de bloemen en planten,
– binnen én buiten –
de boeken die ik las,
– of nog lezen wilde –
de muziek waarvan ik hield,
de mensen om me heen,
de….
ach,
er is te veel…!
dit wordt het afscheid,
in de wetenschap,
– vol overtuiging –
het was de moeite waard!
