wat jij ons bent en blijft

verbazend ontroerend en ontwrichtend
hoe van de ene op de andere minuut
ons mysterieus het leven veranderen kan

de ene dag gezond en vol verwachting
onheil verdriet en afscheid voor eeuwig
als gevolg van dodelijk een ziekte of ongeval

plots en zomaar kun je niet meer zijn
niet meer doen wat je altijd deed
omdat je nooit meer wakker wordt

de herinneringen aan wie jij ons bent
zijn als in de rivier van mensheid
de stroom verleggende steentjes

dagen in en uit van minuut tot minuut
blijven zij zo vierend ons vertellen
wie jij ons bent geworden en blijven zult

• Mijmering | 10 februari 2019

vol leven

de agenda van het leven
was ons voller dan volst
dankzij de liefdes en de naasten
die ons het leven vieren lieten

in het nu elkaar weten
aan de overkant van de tijd
zullen wij steeds weer genieten
van de langzaam groeiende berg
van opdiepende herinneringen
die gelijk herontdekte brieven
zich steeds opnieuw lezen laten

die kunst van herinnering
zullen wij leren beteren
door almaar nieuwe beelden
die als afgestofte filmopnamen
ons blijvend bij elkaar brengen
als steeds weer nieuwe exposities
in onze ramen van herinnering

in het licht van ondergaande zon
zijn zij een levende muurtekening
in tegeltjes zich uitvergrotend
die het verlangen naar toen wakkeren
zoals ons de seizoenen van de liefde
ooit van pril groen tot zonnig goud
ons een onverbrekelijke band smeedden

met elke herinnering als fonkelnieuw
blijven wij ook nu naast elkaar lopen
liefdevol ons vastbijtend in elkaar
zoals de eerste verkenning van toen

de agenda van ons leven
laat jij ons zo voller dan vol
dankzij de liefde en de nabijheid
die jij ons steeds weer vieren laat

• Geschreven in herinnering aan Maria van Ginneken – de Nooijer | 31 augustus 1951 – 3 februari 2019

de onvergetelijke momenten

de onvergetelijke momenten
van de herinneringen aan jou
zijn mijn onbetaalbaar vermogen
die mij onder de huid pulseren
met de genoeglijke intensiteit
ze helemaal opnieuw te beleven
als een mooi album vol met foto’s
dat ik steeds doorlopen mag met jou

steeds weer herinner jij mij

steeds weer mag ik jou genieten
in de langzaam groeiende berg
van opdiepende herinneringen
die gelijk herontdekte brieven
zich steeds opnieuw lezen laten

steeds weer wordt ik beter
in de kunst van herinnering
door almaar nieuwe beelden
die als afgestofte filmopnames
mij blijvend terug bij jou brengen

steeds weer nieuw is de expositie
in het raam van mijn herinnering
die in tegeltjes zich uitvergroot
tot een levende muurtekening
in het licht van ondergaande zon

steeds weer is het die verbeelding
die het verlangen wakkert naar toen
de seizoenen van wederzijdse liefde
van pril groen tot zonnig goud
ons nooit ouder leken te maken

in de eindeloze rij van kunstwerken
die jij mij zo dagelijks bouwen blijft
voelt elke herinnering als fonkelnieuw
zoals de eerste verkenning van toen
liefdevol wij ons vastbeten in elkaar

• Mijmering | 26 januari 2019

de overkant

toen ik jou loslaten moest
bij de brug naar de overkant
was ik niet bang voor verdriet
omdat juist dat mij herinnerde

onophoudelijk als de brug zelf
waaien mij nu jouw souvenirs
die mij veilig en vertrouwd
als onzichtbare armen dragen

in het diepe water verzonken
schragen pijlers de overgang
als de getrainde schouders
die jij mij was en blijven zult

de flarden van mist en nevel
die aan gene zijde hangen
voelen als een donzen dekbed
dat mij comfortabel warmt

gelijk een cocon is haar reling
waaruit als zomerse vlinders
tot mijn steun en toeverlaat
jouw aandenkens fladderen

de oevers van de overkant
zij lijken eindeloos en ver
terwijl ik jou naast mij weet
bij elke voetstap die ik doe

groots als die eindeloze brug
is diep en erkentelijk mijn dank
die ik zwaai naar de overkant
tot ik jou daar ooit weer zie

• Voor allen die wij aan de overkant van onze tijd weten | 26 december 2018
• Foto: Chris van Es

dag pa

nu geniet je
zeker welverdiend
eeuwige rust daar
aan de overkant
maar liever weet je
hadden wij jou hier
even toch nog
om jou weer te horen
te voelen en te spreken
om dág te zeggen

o wij wisten het
dat dit moment
dat het komen zou
zekerder ook
toen de jaren
ons ouderen lieten
en toch weet je
wat ons de tijd
samen bracht
maakt het te vroeg
nog ons afscheid

eens te meer nu
koesteren wij
de jaren samen
die ons als vreemden
bloedverwanten maakten
door jouw zorg voor ons
en later dan toch ook
onze zorg om jou
de mooie en de goede
net zoals ook de slechte
het blijven onze momenten

dat alles nu en meer
dragen wij dankbaar
in onze rugzak met ons mee
opdat wij steeds weer
daaruit putten kunnen
ter troost of bemoediging
vanaf nu altijd weet je
is er tussendoor
de blijde herinnering
want nu ben je altijd
in bij en om ons heen

dag pa
in het weten
van een mooie leeftijd
waarin nooit echt
ziekte zich liet zien
zeggen wij nu vaarwel
het was mooi
maar ook zo op

nu zeggen wij adieu
nadat jij langzaam
in diepe slaap verzonk
om langzaam weg te glijden
naar de overkant van tijd
waar ooit en eens
wij jou weer vinden zullen

dag pa

• Bewerking van ‘dag pa’ (28 december 2017) | 9 november 2018

vanmorgen nog

vanmorgen nog
knuffelde ik jou
die vol verwachting
uit droom en bed
de dag instapte

vanmorgen ja
maande ik jou
aan tafel en ontbijt
dat wie groeien wil
het bordje legen moet

vanmorgen ja
kibbelde ik nog
over verschillende sokken
die binnenstebuiten gekeerd
jouw voeten sierden

vanmorgen nog
botste ik met jou
over de vriendjes
met wie na school
jij spelen wilde gaan

vanmorgen nog
riep ik zwaaiend jou
vanuit het keukenraam
als altijd vrolijk weer
tot vanmiddag dan

vanmorgen nog
verheugde ik mij
dat nu vanavond
jij weer thuiskomen zou
veilig in mijn armen

vanmorgen nog
deed niets vermoeden
dat alles wat wij deden
alles dat vanzelf sprak
nooit meer komen zou

vanmorgen nog
juichte het leven uitbundig
dat bruusk en onverwacht
vanmorgen nog
mij in jou ontnomen is

• Dagelijks gebeurt het. Ouders die hun kinderen verliezen. Zomaar opeens, door een stom ongeluk. Steevast brengt dat de meest overweldigende pijn die je als mens kunt ervaren: het verlies van jouw kind, de ent van liefde. Voor en door hen is dit geschreven.