de kanker
ziekte met de grote K
heeft ze te pakken
er is
zeggen de artsen
geen redden meer aan
zeker
ze zijn
zoals dat heet
op leeftijd al
maar toch
het zijn wél
míjn pa en ma
en nu
nu zijn ze ziek
dóódziek
ik én zij
wéten dat
léven daarmee
tot het onvermijdelijke
– de dood –
volgt
en toch
tóch wacht je op het wonder…
- overweging geschreven voor de kunstlobby, 10 oktober 1997
