wanneer vervoering
onweerstaanbaar het instinctmatige
tot poëzie der voeten maakt
brengt een nieuwe dimensie
ons waaiend over de wereld
waar stromingen en stijlen
wat hij schrijft of zegt doen bliksemen
wie ons dansen leest
ook – al kan hij het zelf niet
weet zich op een zwierig feest
kan zich niet vervelen
laat van vroege morgendauw
doorheen de ochtendzon
die de dagen glittert
tot hoog de sterren de nacht ringen
ons de voeten volgen
tot in het stille donker
ons in elkanders armen
vulkanen ons het hart ontwaken
in de stille storm van liefde
die ons doet dansen
teder en lang
alsof er niemand kijkt
tot het einde flirtend
als vlinders met de wolken
de vleugels wijd gespreid
die deinend op de wind
ons door liefde gegrepen
samen stromen doet
de overkant 